Sanne is gemaakt voor de zorg, dat wist ze zeker. Daarom koos ze voor de opleiding tot verpleegkundige. Daarna stond ze toch voor een dilemma: is de palliatieve zorg mentaal niet te zwaar voor iemand die net is afgestudeerd? Na wat wikken en wegen deed ze het, vol vertrouwen. En terecht, blijkt. Want het is zorg die haar perfect past.

Thuis in het hospice
“Eigenlijk zou ik beginnen bij de thuiszorg, na mijn studie. Maar ik wilde zo graag met collega’s werken. Gelukkig was er nog een plekje bij hospice De Ark, iemand op de opleiding tipte me. Ik moest er wel een paar dagen over nadenken. Tot dan toe had ik nooit een overleden iemand gezien, bijvoorbeeld. Maar ik wist gewoon dat het zou passen. Mijn ouders waren het met me eens, die zagen me dit werk helemaal doen.” Waar zit ‘m dat dan in? “Ik merkte dat voor mensen in de laatste levensfase een luisterend oor, empathie en oprechte zorgzaamheid ontzettend belangrijk zijn. Die eigenschappen kwamen juist daardoor bij mij nog verder tot bloei.”

Ondersteunende zorg
Volgens Sanne is de zorg voor mensen in een hospice zo anders dan bijvoorbeeld op een somatische afdeling. “Hier weet je zeker dat mensen nog maar enkele dagen of weken te leven hebben. Als zij niet meer gewassen willen worden, respecteren we dat dus. Maar als iemand nog naar de dansclub wil ook. We proberen zoveel mogelijk in de geest van de bewoner te handelen, niet van onze eigen aannames uit te gaan. We zijn er om hen te ondersteunen. Ook als zij te bescheiden zijn om het te vragen. Dan neem ik me voor: ik zal eens een keer extra naar binnenlopen om te laten zien dat ze echt hun wensen kenbaar mogen maken.”

Jonge mensen enthousiasmeren
Dat het hospice wel een verdrietige bedoening zal zijn, is een aanname die Sanne vaak hoort. “Tuurlijk, als er bijvoorbeeld mensen binnenkomen met kleine kinderen thuis dan is dat extra zwaar voor me. Maar hoe vreemd dat ook klinkt: je leert het loslaten. Dat moet wel. Daarbij lachen we ook gewoon met cliënten en met elkaar, als team. De Ark heeft de neiging emoties te versterken. Juist ook liefde, verzoening en berusting. Voor wie een open blik heeft, is er zoveel meer te zien dan verdriet. Die kanten wil ik graag belichten. Daarom heb ik ook de taak overgenomen om voorlichting te geven aan scholen, hier in het hospice. En ik begeleid vierdejaarsstudenten, omdat ik mezelf in hen herken en ze wil meegeven dat je echt jezelf mag blijven en de dingen waarmee je zit met me kunt delen. Zodat het hospice ook voor hen een fijne werkplek kan worden.”

Het geluk van even vergeten
En Sanne pakt nog meer aan. Zo begeleidt ze inmiddels ook watermuziekbedsessies. “Ons waterbed met muziek en trillingen geeft een geborgen gevoel. Gecombineerd met aanrakingen en haptonomie zorgen deze sessies ervoor dat bewoners meer in contact raken met zichzelf. Vaak valt dan ook even de barrière weg van innerlijke strijd en heb je ingang tot een diepgaand gesprek. Zo indrukwekkend om te zien hoeveel emoties of juist ontspanning dit teweeg kan brengen. Ik heb daarvoor een praktijkgerichte cursus van een paar maanden gevolgd via De Zorggroep en ben nog volop aan het ontdekken wat de mogelijkheden zijn.”