Peter begon enkele jaren geleden als vrijwilliger bij Porta Silva. Nu is hij zorgondersteuner en heeft hij de ambitie om een praktijkgerichte opleiding tot helpende te volgen.

Werk dat past
Peters hart lag altijd al bij de zorg. “Maar vroeger was het normaal dat meiden in de zorg gingen werken en jongens in de fabriek.” Daarom is Peter eerst als vrijwilliger begonnen in het ziekenhuis en vier jaar geleden bij Porta Silva. “Ik heb er een familie bij gekregen en ik leer hier heel veel van de ouderen. Ze hebben veel levenservaring en wijsheid. Daarnaast kan ik op deze manier iets teruggeven aan de mensen. Iets betekenen voor de samenleving hier oppe Ruiver. Dat doe ik met geborgenheid, rust en humor. Wanneer ik begin met werken start ik altijd met een praatje maken bij iedereen. Gewoon om te vragen hoe het gaat. En altijd met humor, want dat is wie ik ben.”

Waardering en doorgroeimogelijkheden
Vanaf het eerste moment voelde Peter aan dat Porta Silva écht zijn plek is. “ ‘Dea haaije veur hiej’,  zeiden de dames op mijn eerste dag, en toen was ik verkocht.” Als vrijwilliger heeft Peter de mogelijkheid gekregen om door te groeien tot zorgondersteuner, en worden er momenteel gesprekken gevoerd om een praktijkgerichte opleiding tot helpende te volgen. “Eerder heb ik ook een opleiding tot helpende gevolgd, alleen heb ik deze niet afgemaakt omdat een theoretische opleiding niets voor mij is. Leren in de praktijk past beter bij mij.” Peter krijgt veel waardering van collega’s, dat blijkt uit het vertrouwen die hij krijgt in bepaalde situaties. “Zo was een bewoner een keer erg onrustig in de avond. De zorgverantwoordelijke was op dat moment niet aanwezig om de bewoner naar bed te brengen, dus heb ik dat gedaan. Achteraf heeft de collega me bedankt en gezegd dat ik dat goed had opgepakt.”

Bouwen aan het nieuwe Porta Silva als één team
Bij Porta Silva is het de afgelopen tijd niet makkelijk geweest. Nu wordt de draad weer opgepakt en werken we aan het nieuwe Porta Silva. “Waar eerder iedere woongroep werkte op hun eigen ‘eilandje’, wordt er nu veel meer samengewerkt. We zetten er samen de schouders onder. We zijn gegroeid van losse afdelingen tot één team. We gaan met elkaar het gesprek aan tijdens teambijeenkomsten. Ook helpen we elkaar waar nodig. Wanneer er iemand ziek is op een woongroep, wordt aan de andere woongroepen gevraagd wie er wil en kan bijspringen. Dat was eerder niet zo.”