Jarno kwam acht jaar geleden binnen bij Hof te Berkel als stagiair verzorgende IG en is nu een vertrouwde vaste kracht in de rol van verpleegkundige en zorgcoördinator. En dat terwijl hij ooit kok wilde worden. “Het is iets heel anders geworden, maar ik ben blij dat dit op mijn pad kwam. Ik heb hier zoveel kansen gekregen.”

Fijn team en geïnteresseerde bewoners
Die stage beviel goed, dat kun je wel stellen. Waar had dat mee te maken? “De somatische afdeling past goed bij mij. Ik houd wel van een praatje en met de mensen die hier wonen kan dat goed. Als ik bijvoorbeeld twee weken vakantie heb gehad, vragen heel wat bewoners hoe het was en wat ik heb gedaan. Maar ook het warme team speelt een belangrijke rol. Veel van de collega’s die ik tijdens mijn stage leerde kennen, werken nog steeds in Hof te Berkel.”

Een grapje op zijn tijd
Die sociale inslag zorgt er ook voor een belangrijk deel voor dat zijn nieuwe rol als zorgcoördinator hem past als een jas. “Ik weet net wat meer van de bewoners en hun familie dus ik heb altijd wel een aanknopingspunt voor een gesprek. En dat wordt gewaardeerd, merk ik. Regelmatig hoor ik van collega’s dat bewoners met mij weglopen, omdat ik rustig ben waar nodig en vooral ook vrolijk en enthousiast als dat kan. Een mooi compliment, waarin ik mezelf wel herken. Mensen hebben het soms erg lastig met wat hen overkomt, dus ik probeer het luchtig te maken als dat gepast is.”

Steeds weer nieuwe rollen
Na zijn opleiding tot verzorgende IG ging Jarno in die functie bij Hof te Berkel aan de slag, maar na anderhalf jaar werd hem al gevraagd of hij de opleiding tot verpleegkundige wilde doen. “Dat vond ik fantastisch, want zo kon ik betaald doorleren terwijl ik bij De Zorggroep aan het werk kon blijven. Daarbij kreeg ik de garantie dat ik na mijn opleiding en stages gewoon bij Hof te Berkel mocht terugkomen. Een must voor mij, omdat ik het hier ontzettend naar mijn zin heb.” Sterker, hij had de opleiding nog niet afgerond of Jarno kreeg de vraag of hij zorgcoördinator wilde worden op de afdeling. “Daarover krijg je ook vakken in de verpleegkunde-opleiding en dat vond ik altijd heel interessant. Ik hoefde er dus niet lang over na te denken, zoals ik al zei past het uitstekend bij me.”

Waardevolle koffiepauzegesprekken
Tegelijkertijd besloot hij ook leerlingbegeleider te worden. “Ik ben 26 en ik sta daardoor dicht bij leerlingen. Het voelt voor hen laagdrempelig om vragen te stellen aan mij. Of dingen te delen waarmee ze zitten. Het werk is natuurlijk af en toe ook best pittig. Dat merken we allemaal. Er wonen hier bijvoorbeeld mensen met beginnende dementie, die soms voor ons lastig te begrijpen gedrag uiten. Dat kan ingewikkeld zijn. Gelukkig zijn we een hecht team, dat bij de koffiepauze gewoon alles kan bespreken. Daarna sluiten we bijna altijd af met: ‘Zo, nu is het eruit en gaan we verder’. Daarbij hebben we iedere maand teamoverleg om ingewikkelde casussen te bespreken, waarbij ook de psycholoog op verzoek aansluit. Als iets je in de weg zit, hoef je daar absoluut niet mee te blijven rondlopen.”

Spiksplinternieuwe locatie samen vormgeven
Achteraf bezien is Jarno meegegroeid met Hof te Berkel. “Toen ik hier acht jaar geleden kwam, was de nieuwe locatie net een paar maanden open. We moesten echt onze weg vinden. Bewoners en collega’s waren gewend aan het ‘ouderwetse verpleeghuis’, maar hier zijn alle appartementen een stuk groter en is het gebouw voorzien van de nieuwste snufjes. Neem bijvoorbeeld tilliften die zijn bevestigd aan het plafond. Dat scheelt een hoop gesjouw en gesjor, voor iedereen een hele verbetering. Ik heb me in deze veranderende omgeving enorm kunnen ontwikkelen en heb er vertrouwen in dat dit in de toekomst een vervolg krijgt.”