Dennis is al negen jaar verbonden aan De Zorggroep; na een eerste snuffelstage als zestienjarige is hij nooit meer weggegaan. En vanaf het moment dat hij een verpleegkundige ‘in actie’ zag, wist hij: dat is wat ik wil worden. Dat leek ooit onbereikbaar, omdat hij vanwege zijn dyslectie op school flink onderschat werd. Maar goede begeleiders lieten hem inzien dat hij het wel degelijk in zich had.

Gezichten laten opklaren Er zijn mensen bij wie het zorgen voor anderen erin gebakken zit. Dennis is zo iemand. “Anderen zagen dat ook, dat was de reden dat ik een opleiding in de zorg ging doen. Een glimlach op het gezicht toveren, dat doe ik graag. En dat is in die negen jaar niet veranderd, al heb ik inmiddels heel wat verschillende functies gehad. Het werk dat ik nu doe is niet alleen mensen fysiek ondersteunen, maar ook mentaal. Wie lichamelijks iets mankeert, kun daar mentale problemen door krijgen. Als ik mensen die dat overkomt daarbij kan helpen met een gesprek en daardoor hun gespannen gezicht zie opklaren, is dat toch het mooiste wat er is?”

De kracht van goede begeleiding Wat voor carrièrestappen heeft Dennis dan precies gemaakt? “Ik begon als helpende, in een tijd waar we nog veel met klappers werkten. Voor iemand met dyslectie is dat niet ideaal. Maar ik werd echt goed begeleid op de werkvloer. Dat is zo belangrijk voor iemand die start in de zorg. Zij hielpen me door de theorie heen.” Wat jaren verder en een digitaal systeem rijker, startte Dennis met de opleiding tot verzorgende IG. Ook dat ging hem goed af. Sterker nog: tijdens de opleiding kreeg Dennis steeds te horen dat mensen zich bij hem op hun gemak voelden en hij hen echt begreep. “Door die complimenten durfde ik het aan om weer een volgende stap te zetten en de opleiding tot zorgcoördinator te doen.”

Redder in nood Er veranderde kort na ie opleiding in korte tijd flink wat in het leven van Dennis. Hij kwam noodgedwongen thuis te zitten door een auto-ongeluk, leerde opnieuw zijn eigen grenzen stellen én kreeg zijn eerste kindje, waardoor een goede werk-privébalans nog belangrijker werd. Toch stond het hem al die tijd helder voor ogen: ik wil de opleiding tot verpleegkundige gaan doen.“De verpleegkundige is bij lastige situaties een soort redder in nood, ik was altijd onder de indruk van de termen die zo iemand gebruikte. Nadat ik twee dagen meeliep met een verpleegkundige, was ik definitief verkocht. Als zorgcoördinator ging het zó goed, dat ik dacht: misschien kan ik het wel aan! Mijn zoon was nog klein en sliep veel, het was nu of nooit. Dus ik ben gewoon gestart. En ik kwam erachter dat ik in die negen jaar bij De Zorggroep stiekem al veel heb opgepikt wat me nu weer van pas komt.”

Plannen voor de toekomst Als hij mag dromen, wat zou Dennis dan als volgende stap zien? “De 24-uurszorg heeft veel aantrekkingskracht op mij. Snel denken, klinisch redeneren, naasten én hulpverleners begeleiden. Ik wil ook dat verschil kunnen maken. Maar voor nu focus ik me op de afronding van de opleiding en mijn gezin. Daarna ga ik flink vlieguren maken als verpleegkundige, misschien in de wijk. En dan zie ik wel welke kansen er nog op mijn pad komen, ik ben altijd op zoek naar uitdaging.”